Δεν αληθεύει ότι όλες οι γάτες απεχθάνονται το νερό. Ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές είναι η τουρκική γάτα Βαν, που ζει στις όχθες της λίμνης Βαν, στη νοτιοανατολική Τουρκία. Αυτό το είδος λατρεύει το υγρό στοιχείο και δε διστάζει, μάλιστα, να βουτάει στα νερά της λίμνης.

Το γεγονός ότι πολλές οικόσιτες γάτες διατηρούν μια προβληματική σχέση με το νερό είναι πιθανότατα ζήτημα κρύου και ζέστης. Το τρίχωμα της γάτας είναι πολύ ξηρό, και έτσι, όταν έρθει σε επαφή με το νερό, μουσκεύει αμέσως, με αποτέλεσμα να χάνει τις θερμομονωτικές του ιδιότητες.

Για τις γάτες που ζουν σε τροπικές περιοχές αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Όμως, οι γάτες που ζουν σε εύκρατες ζώνες δεν έχουν την πολυτέλεια απώλειας θερμότητας με τέτοιο τρόπο. Φαίνεται μάλιστα ότι υπάρχει μια τάση, όσο πλησιάζουμε στον ισημερινό, τόσο πιο πολύ να χαίρονται οι γάτες το νερό.

Οι οικόσιτες γάτες προέρχονται από πολλές διαφορετικές άγριες φυλές. Όσες κατάγονται από την ευρωπαϊκή αγριόγατα και ζουν σε εύκρατες περιοχές έχουν κληρονομήσει τη φοβία για το νερό από τους προγόνους τους. Αυτό ισχύει ακόμη και αν έχουν μετακομίσει σε πιο θερμά μέρη.

Οι περισσότερες γάτες που συναντάμε στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη προέρχονται από την ευρωπαϊκή αγριόγατα, και γι’ αυτό κρατούν τις αποστάσεις τους από το μπάνιο. Άλλες φυλές, όμως, κατάγονται από τη αφρικανική αγριόγατα της Νουβίας, η οποία προέρχεται από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και δε φοβάται το νερό.

Επίσης, παίζει ρόλο και η συνήθεια. Οι γάτες, π.χ., που παίρνουν μέρος σε καλλιστεία ζώων πρέπει να ανέχονται το μπανιάρισμα σε τακτά διαστήματα – κάτι που επιτυγχάνεται, αν το έχουν συνηθίσει από μικρή ηλικία.

ScienceIllustrated.gr