Καταθέτω προσωπική εμεπειρία – δική μου, ολόκληρης οικογένειας αλλά και στενών φίλων.
Δεν θυμάμαι από τοτε που κατάλαβα τον εαυτό μου – δηλαδή εδώ και πεντέμιση δεκαετίες – έστω μια περίοδο της ζωής μου χωρίς ζώα και δη σκυλιά. Δυστυχώς, πολλά από αυτά χάθηκαν βασανιστικά, ανάλγητα και απάνθρωπα από δίποδα κτήνη που – ιδίως στην επαρχία και περισσότερο τα παλιότερα χρόνια – επιδίδονταν στο συναρπαστικό για το επίπεδό τους σπορ της φόλας, με την ανοχή (αν όχι την ενθάρρυνση) μιας Πολιτείας και και μιας κοινωνίας που ήθελαν – τρομάρα τους – να λέγονται… “πολιτισμένες”.
Από αυτά τα δύσ τα δύσμοιρα ζωτανά, δεν ήταν δυνατόν να βγάλω συμπεράσματα. Πιστεύω όμως ότι αξιόπιστα είναι τα στοιχεία από τα δύο προτελευταία – μέχρι στιγμής – σκυλιά που είχα. Το ένα μικρό ημίαιμο,που δεν είχε ζευγαρώσει ποτέ, προσβλήθηκε από βαρύτατη πνευμονία και το έχασα το 1987 σε ηλικία 16 ετών και ενώ μέχρι τότε ήταν απολύτως υγιές και απίστευτα ζωηρό.
Το δεύτερο, ένα μπασταρδάκι γκιφόν κανίς, που είχε γεννήσει δύο φορές, έφτασε τα 19,5 χρόνια (το γνωρίζω με ακρίβεια γιατί το πήρα από τη γέννα της μάνας του). Τις τελευταίες βδομάδες πονούσαν οι κλειδώσεις του και ανακουφιζόταν μόνον με μισές ασπιρίνες. Είχε μισοτυφλωθεί, και είχε χάσει σχεδόν και την όσφρησή του, σε σημείο που να του βάζουμε το κεφαλάκι στο πιά του για να φάει έστω και.
Ενα απόγευμα, προφανώς μην αντέχοντας αυτή τη μίζερη ζωή – ενδεχομένως και  γιανα μη μας γίνεται (όπως θα νόμιζε) βάρος, ανέβηκε σε μια γλάστρα, πέρασε το αδυνατισμένο κορμάκι του μέσα από τα κάγγελα της βεράντας και ρίχτηκε στο κενό. Θυμάμαι ακόμη τα μάτια του όταν το έτρεχα στην κλινική, γεμάτα ευγνωμοσύνη για την προσπάθεια που καταλάβαινε ότι έκανα για να το σώσω, αν και προφανώς διαισθανόταν ότι το τέλος ήταν αναπόφευκτο.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στα ανθρωποειδή που από ιδιοτροπία της φύσης, από ερπετά εξελίχθηκαν σε δίποδους αλήτες για να βγάζουν τα δολοφονικά αποθημένα τους εκ του ασφαλούς αφού οι Νόμοι για την προστασία των ζώων αραχνιάζουν στα συρτάρια.